"Dat ben ik. Streng, geconcentreerd, glimlachend"

Van den Brink: "De Bösendorfer is een soort zeventraps Audi"

Van onze redacteur Caroline de Vente

28-11-13

"De Bösendorfer Imperial 290 is een soort zeventraps Audi. Hij rijdt als een zonnetje en voor je het weet zit je in Hamburg", vindt musicus Bert van den Brink. Hij prefereert het karakter van het harmonium: "Ik stap liever in het avontuur van dat knusse, lelijke eendje uit 1987. Je moet hem twee keer aanduwen voor je op de plaats van bestemming arriveert, maar het is leuk!"

"De essentie van het muziek maken heeft steeds minder te maken met materiële zaken", vervolgt Van den Brink. "Musiceren is contact maken met de boodschap die ik heb, die ik naar het publiek stuur. Die boodschap is verbazing. De verwondering: moet je dit toch eens horen! Als muzikant is directe overdracht heel belangrijk. De lijnen moeten zo kort mogelijk zijn."

"Halverwege begon de vleugel te bewegen"

Karakter is een terugkerend thema bij Bert van den Brink. Gaat het niet om het instrument dat hij bespeelt, dan wel om de wijze van concerteren: "Het allerbelangrijkste is dat mensen een feestelijk concert hebben gehad. Er moet een soort relativiteit zijn. Een serieuze muzikale boodschap, maar wel met een glimlach. Ik speelde onlangs in een kerk, waar de vleugel niet op de rem stond. Halverwege mijn stuk begon de vleugel te bewegen. Er zat niets anders op dan te stoppen, om de mensen mee te delen dat de vleugel op reis ging. De zaal lachen, natuurlijk. Zodra de rem erop zat, speelde ik bloedserieus weer verder. Dat ben ik. Streng, geconcentreerd, maar met een glimlach."

Fascinatie voor geluid

Als klein kind raakt Van den Brink betoverd door klanken: "Vanaf een jaar of twee heb ik een ongelofelijke fascinatie voor geluid. Alles wat geluid maakte, vond ik mooi. Overal zat ik op te tikken. Misschien heeft het ermee te maken dat ik blind geboren ben. Ik kan me goed voorstellen dat je dan onwillekeurig dingen zoekt om leven in de brouwerij te brengen. Met vier zintuigen is je wereld toch stiller dan met vijf."

"Ik speelde Amazing Grace"

Op zijn vijfde levensjaar volgt Van den Brink pianoles. Op zijn achttiende gaat hij naar het conservatorium van Utrecht, waar hij na zes jaar cum laude afstudeert. Een ellenlange lijst optredens met grote namen en in vooraanstaande concertzalen volgt. "Maar het moment dat me het meest bij blijft in mijn muziekcarrière, is een inzamelingsavond om doofblinde kinderen in Jordanië beter onderwijs te geven. Ik speelde orgel en accordeon. Vlak voor het einde van mijn concert hield het goede doel haar verhaal. Het verhaal greep me. Ik was zo aangedaan, dat ik niet meer verder wilde spelen. Daar zat ik dan, met mijn accordeon in mijn hand. Ik voelde dat ik iets moest spelen dat heel dicht bij me was, terwijl ik het liefst in een kringetje zou gaan zitten. Die keer voelde ik me persoonlijk geraakt. Ik speelde ‘Amazing Grace’."

---