Robert de Bree: "Haha, ik zit op hoboles!"

Van onze redacteur Caroline de Vente

15-09-14

Wat ooit begon als een grapje, mondde uit in een blinkende carrière. “Mijn toenmalige vriendin wilde graag hobo leren spelen”, vertelt musicus Robert de Bree. “Ik zag een oproepje hangen op het conservatorium. Het leek me grappig om thuis te komen en te roepen dat ik op hoboles zat.”

Dat De Bree op de advertentie in het conservatorium stuitte, is niet helemaal toevallig: “Ik begon ooit met blokfluit op de muziekschool en daar ben ik eigenlijk niet mee opgehouden. Na mijn middelbare school koos ik voor het conservatorium, waar ik een advertentie tegenkwam voor hobolessen. Toen ben ik op mijn negentiende of twintigste nog specifiek begonnen met de barokhobo.”

Beetje solist

“De diversiteit die de hobo heeft in zijn muziek is zo bijzonder. Een blokfluit koop je als geheel, maar voor de hobo maak je je eigen rieten. Het riet maakt tachtig of negentig procent van de klank uit. Je kunt elke keer weer beslissen hoe je klinkt en wat je wilt van het instrument. Het mooie aan de hobo is, dat je ook altijd een beetje solist bent. Violen en cello’s spelen bijvoorbeeld altijd één lijn met zijn vieren, vijven of zessen. De hobo heeft de mogelijkheid om in zijn eentje iets aan het muzikale geheel toe te voegen.”

Eigen verhaal

“Ik vind het dan ook leuk om echt een eigen verhaal te vertellen”, vervolgt hij. “Maar het is uitdagend om dat met mensen te doen. Het is fijn om even in het zoeklicht te treden, om daarna weer te verdwijnen in de massa. Zo vind ik het ook fijn om voor de groep te staan en uit te maken wat er gebeurt, om daarna weer in een hoekje te kruipen.” Een eigenschap die perfect aansluit op de visie van Symphonie Atlantique, voorheen Les Vents Atlantique: “Een van grondbeginselen van Symphonie Atlantique is dat we zonder dirigent werken.”

Theater van muziek

“Zo heeft iedereen die bij ons speelt in elk stuk een belangrijk moment”, licht de Bree toe. “Bij een orkest geeft de dirigent leiding, die choreografeert als het ware de muziek voor het publiek. Voor ons was het idee dat iedereen een rol zou hebben juist interessant. Iedereen kan een beetje leiden, waardoor je het stuk tussen musici tot leven ziet komen. Het theater van muziek maken komt naar voren. Je hoort niet alleen de noten, maar ziet de karakters en motieven in de muziek met elkaar spelen.”

Marktverkopers

De vergelijking met een muzikale anarchie of de concurrentie tussen marktverkopers gaat echter niet op: “Iedereen kent de muziek en weet wat de functie is. Dus ook al staat iedereen tegelijkertijd schreeuwend op de markt; op het moment dat een voorbijganger rozen wil kopen, zorgen we er samen voor dat de aanbieding van de rozen wordt gehoord. In die zin is het samenspel geen anarchie met even harde stemmen.”

Doos van Pandora

Het ontbreken van een dirigent vergt uiterste concentratie: “Op het podium zit je in een soort trance, waarbij je met grote concentratie alles in je opneemt. Tegelijkertijd hou je ook een beetje afstand. Anders word je zo overrompeld door alle ideeën en gevoelens, dat je het technisch gezien misschien niet houdt.” Een soort doos van Pandora, dus. Het verleidt je om er in op te gaan, maar je kunt het niet de vrije loop laten: “Er zijn mensen die helemaal opgaan in iets, maar dat is dan alleen voor hen. De rest heeft daar niets aan. Bij de communicatie naar je publiek is het juist belangrijk dat het niet alleen bij jezelf blijft. Dat zij meekunnen met de energie op het podium.”

---