Rebecca Huber: 'Ik wil meer dan orkestmuziek'

Interview met Rebecca Huber, muzikaal leider van Symphonie Atlantique

Van onze redacteur Jan-Willem van Ree

12-07-16

De Amerikaanse violiste Rebecca Huber, muzikaal leider van Symphonie Atlantique, kan niet zonder muziek, en van jongs af aan is ze geboeid door de viool. Maar anders dan bij de meeste muzikale kinderen was het vooral het uiterlijk van het instrument dat haar fascineerde. “Als vijfjarige werd ik in de eerste plaats verliefd op de sierlijke vorm van het instrument. Ik zag het als een prachtige doos waar, als je er goed op speelde, ook nog eens mooie muziek uit kwam.”

Hoewel Rebecca als violiste en muzikaal leider een inmiddels gerenommeerde staat van dienst heeft, komt ze niet uit een uitgesproken muzikale familie. “Mijn vader zat in de computerbusiness. Misschien heb ik het muzikale dan toch van mijn moeder geërfd. Zij begon haar carrière als balletdanseres, maar toen ik werd geboren, had ze haar tutu en spitzen al ingewisseld voor een advocatentoga.”

Zeuren

Op haar achtste begon Rebecca met vioolles bij een privéleraar. Hij had snel in de gaten dat er meer in zat en zo kwam Rebecca in Olympia (Washington, VS) bij vioolpedagoog Kent Coleman terecht. “Eigenlijk wist ik al vanaf mijn twaalfde zeker dat ik violist wilde worden.” Coleman stoomde haar klaar voor het conservatorium. “In de tussentijd deed ik braaf mee aan nationale vioolconcoursen”, vertelt ze laconiek.

Rebecca Huber is vrijdag 16 september te horen in de Edesche Concertzaal, waar ze samen met Symhonie Atlantique Mozarts 'Eine Kleine Nachtmusik speelt. Bestel tickets om Rebecca Huber live te horen spelen! 'Eine kleine Nachtmusik' is de bekendste serenade van de al even bekende Mozart. Van de 'andere Mozart', want zo noemde men Felix Mendelssohn in zijn tijd, speelt Symphonie Atlantique het Zesde Strijkkwartet. Mendelssohn componeerde deze ontroerende muziek na het overlijden van zijn zus Fanny.

Leger

Rebecca volgde haar bachelor aan The Oberlin Conservatorio of Music (Ohio) en deed haar master in New York. Maar de conservatoriumcultuur sprak haar niet echt aan. “Op de Amerikaanse conservatoria heerst soms een nogal gedisciplineerde cultuur, alsof je het leger in gaat. Bovendien word je als violist voornamelijk tot orkestmusicus klaargestoomd. Dat vond ik vrij beperkt, ik wilde meer!”

Oude Muziek

Rebecca keek over de landsgrenzen heen en kwam aan de overkant van de oceaan op de afdeling Oude Muziek van het Koninklijk Conservatorium in Den Haag terecht. “Een verademing was dat, want hier was en is veel meer ruimte voor eigen interpretatie. Bovendien worden de grenzen van wat oude muziek is steeds verder opgerekt, waardoor je alsnog een enorm repertoire kunt bestrijken. Zelfs de muziek van Stravinski of Schönberg is tegenwoordig historisch verantwoord uit te voeren."

Symphonie Atlantique

Via datzelfde Koninklijk Conservatorium kwam Rebecca ook bij Symphonie Atlantique terecht. “Een jaar nadat ik in Den Haag afstudeerde, was er een groep internationale studenten, die graag Beethovens Zevende Symfonie wilde uitvoeren. Ze vroegen mij of ik het project wilde leiden. We kregen veel goede reacties uit het publiek en besloten om als ensemble bij elkaar te blijven. Zo ontstond Symphonie Atlantique.” Nog steeds leidt Rebecca het ensemble met veel plezier. “Noem het mijn levensproject”, lacht ze. “Er is nog zoveel te ontdekken. Niet alleen op het gebied van het musiceren, maar ook organisatorisch en op promotioneel vlak. Als professioneel musicus moet je jezelf goed in de markt kunnen zetten. Het is tegenwoordig zo anders dan pakweg twintig jaar geleden. Ik denk dat de muziekwereld een stuk competitiever is geworden.”

Unique selling point

Iets wat Symphonie Atlantique uniek maakt, is dat het ensemble bewust zonder dirigent speelt. “Eigenlijk is de manier waarop we met orkestmuziek omgaan vergelijkbaar met hoe je kamermuziek uitvoert: het vergt van de musici veel onderlinge discipline en een groot luisterend oor.” Die werkwijze heeft ook invloed op de rol van Rebecca als muzikaal leider. “Ik beweeg me ergens op de grens tussen concertmeester en dirigent. In het grote geheel zie ik mezelf vooral als mediator, geen dictator”, zegt ze met een knipoog. “Voorafgaand aan de repetities denk ik veel na over de interpretatie van een stuk, en daarin lijk ik op een dirigent. Tijdens de repetities reageren de andere musici daar dan weer op. Zo ontstaan er constructieve discussies, die soms ook mijn eigen visie weer ontwikkelen. Het gaat er heel democratisch aan toe.”

Johannes Verhulst

Voor het concert in de Edesche Concertzaal stelde Symphonie Atlantique een uniek programma samen. “Het is een kleurrijk programma geworden, waarin we Mozarts kaskraker Eine kleine Nachtmusik verbinden met twee minder gangbare strijkkwartetten. Mendelssohns Zesde Strijkkwartet klinkt in vergelijking met het lichtvoetige stuk van Mozart, nogal dramatisch. En het Derde Strijkkwartet van Johannes Verhulst was voor ons echt een openbaring. Ik ben erg van Verhulst gaan houden, zijn muziek heeft zo’n eigen karakter. Het is jammer dat Verhulst in Nederland nog zo onbekend is. Hij zou net als bijvoorbeeld Sweelinck een nationaal icoon moeten zijn.”

Toekomstmuziek

Voor de toekomst heeft Rebecca nog veel plannen. “Ik ben nog lang niet uitgekeken op Symphonie Atlantique. Graag wil ik nog verder met ‘unconducted opera’ (opera zonder dirigent) en het romantisch repertoire.” Om niet alleen fysiek maar ook mentaal fit te blijven, doet Rebecca veel aan sport. “Ik jog graag en doe ook regelmatig aan hiking. Als musicus zit je veel in dezelfde houding en dat doet je lichaam geen goed.”

Tweede maan

Hoewel haar dagen voornamelijk met muziek zijn gevuld, vindt ze ook nog tijd voor andere interesses. “Ik ben dol op het heelal en verdiep me sinds mijn kindertijd in astronomie. In Washington, de staat waar ik opgroeide, ging ik vaak mee met speciale jeugdkampen waar we met grote telescopen naar de sterren tuurden. Ik nam zelfs deel aan astronomiecursussen voor amateurs. Onlangs las ik ergens dat de aarde een tijdlang een tweede maan heeft gehad. Dat is toch fascinerend?!”

Grootste passie

Ondanks haar enthousiasme voor astronomie blijft muziek Rebecca’s grootste passie. “Ik kan me niet voorstellen iets anders te doen; het brengt me zoveel vreugde. Muziek is een manier om mezelf te uiten. Ik heb totaal geen hekel aan het repeteren van mijn viooloefeningen. Een muzikale frase speel ik nooit hetzelfde, want er zijn zoveel factoren van invloed op hoe je iets speelt. Ik verander zogezegd iedere dag. Muziek houdt me fris!”

---