Bert van den Brink: "Ik doe wat ik zelf wil"

"Uiteindelijk telt maar één ding: dat ik goed ben in wat ik doe"

Van onze redacteur Jan-Willem van Ree

08-11-16

Piano, orgel, accordeon, musiceren, componeren, lesgeven. Bert van den Brink is van vele markten thuis. Hij houdt van die veelzijdigheid. "Er zijn mensen die op één ding vallen en nooit meer wat anders doen. Ik ben het tegenovergestelde daarvan. Ik ben niet gebonden aan stijlen of genres, ik doe het liefst wat ik zelf wil. Daar voel ik me goed bij."

Musicus Bert van den Brink weet dat hij moeilijk te labelen is, omdat hij zo veel verschillende dingen doet. "Op muziekgebied ben ik een zoeker, een twijfelaar," aldus Bert. "Ik heb me nooit helemaal kunnen conformeren aan één ding. Is dat een zwaktebod? Vroeger was ik als de dood voor mijn imago. Nu geef ik er gewoon aan toe dat ik een allesdoener ben. Uiteindelijk telt maar één ding: dat ik goed ben in wat ik doe."

Papegaaienmuzikaliteit

Bert speelt al piano sinds zijn kleutertijd. Improviseren was daarbij een natuurlijke bijkomstigheid. Bert heeft een 'papegaaienmuzikaliteit', zoals hij het zelf noemt. "Ik hoor iets, heb meteen de juiste noot gevonden en kan het naspelen. Dat deed ik al vanaf het allereerste moment dat ik achter een piano zat. Zulke goede oren kunnen je ver brengen!"

En dat gebeurde. In 1976 werd hij toegelaten tot het Utrechts Conservatorium, waar hij klassiek piano studeerde. In 1982 studeerde hij cum laude af, waarna hij vrijwel direct een positie aangeboden kreeg als docent lichte muziek en improvisatie. Die functie vervult hij nog altijd. "Ze kunnen niet meer van me af!" lacht hij. Bert houdt ervan om met zijn studenten te werken. "Er heerst een heerlijk klimaat op het conservatorium, met mooi, gek en tolerant volk. Ik word zelf ook enorm aangezwengeld door mijn leerlingen. Zij tappen uit hedendaagse vaatjes, dat is heel fijn bij het zoeken naar nieuwe wegen."

Accordeons met charme

In de klassieke muziek is Bert geschoold, maar in veel andere stijlen en op andere instrumenten heeft hij zichzelf bekwaam gemaakt. "Jazz kwam spelenderwijs," vertelt hij. "Op het orgel heb ik een beetje les gehad, maar op de accordeon heb ik alles zelf geleerd." Zijn liefde voor de accordeon ontstond in de jaren negentig. "Ik kreeg een accordeon van mijn schoonvader. Die deed er zelf niks mee en zei: 'Ga lekker spelen.' Het was een Chinees dingetje, met een slechte naam, maar ik heb er uiteindelijk zelfs cd's mee opgenomen. Ik ben niet zo van de glitter en glamour. Een instrument met gebreken kan een enorme charme hebben." Toen Bert een mooie Italiaanse accordeon aanschafte, ging het ‘goed mis’: "Ik werd overal gevraagd om te komen spelen!"

Later kwam hij in contact met de weduwe van de bekende accordeonist Harry Mooten, een musicus die hij altijd zeer bewonderde. Mootens accordeon stond nog steeds in zijn woning. Bert: "De weduwe heeft het me gegund om hem te kopen. Sinds 2009 speel ik erop. Het is één van mijn mooiste aankopen. Het instrument is zó mooi om te bespelen." Bert geeft direct toe dat hij niet zo goed is als Harry Mooten was. "Maar ik blaas het instrument nieuw leven in. En net als Harry probeer ik er nieuwe dingen op."

Concert in Parijse sferen

Bert van den Brink treedt op 12 november op in de Edesche Concertzaal. Met accordeon en piano begeleidt hij zanger en bassist Gildas Delaporte in een programma vol Franse poëzie en chansons. Delaporte heeft beroemde Franse gedichten van onder andere Victor Hugo op muziek gezet. Bert valt er helemaal voor. "De stukken beginnen vaak als een traditionele chanson, maar er zitten hele mooie wendingen in. Echt dat je denkt: hoe kom je erop?"

---